«Τα μάγια της πεταλούδας» του Λόρκα από το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων την Κυριακή 28/8/11 στα Σέρβια
Τα «μάγια της πεταλούδας», είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Μια αλληγορική ιστορία όπου η ποίηση κυριαρχεί τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο. Ο μεγάλος Ανδαλουσιανός ποιητής και δραματουργός με τη νεανική του ορμή δημιουργεί ένα σκοτεινό ποιητικό δράμα όπου έρωτας και θάνατος γίνονται ένα. Με τη μοναδική δύναμη της ποίησής του ταξιδεύει από την “ελάχιστη σάρκα του κόσμου” “στο αστέρι του το απόκρυφο” και μέσα από την προσπάθεια μιας πληγωμένης πεταλούδας για πέταγμα κι ενός σκαθαριού για μεταμόρφωση μας προτείνει τη λύτρωση μέσω της τέχνης.
Πρόκειται για μια αλληγορική ιστορία που διαδραματίζεται στην ύπαιθρο, σε ένα χωριό σκαθαριών. Σ’ ένα χωριό που όλα κυλούν ήσυχα έως ότου ένα από τα σκαθάρια ερωτευτεί και επιδιώξει να κυνηγήσει το άπιαστο. Η ποίηση κυριαρχεί σε όλο το έργο. Τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο. Ο συγγραφέας επιλέγει για πρωταγωνιστές του έντομα για να σηματοδοτήσει την αξία της κάθε ύπαρξης και για να τονίσει την ενότητα της. Η «κωμωδία» όπως την αποκαλεί ο ίδιος ο Λόρκα μετατρέπεται σε ένα σκοτεινό ποιητικό δράμα όπου έρωτας και θάνατος γίνονται ένα.
Ο Λόρκα και τα Μάγια της πεταλούδας
«Είναι που ο θάνατος συχνά σε έρωτα μεταμφιέζεται» γράφει ο Λόρκα στον πρόλογο της «κωμωδιούλας» του κι αυτή η φράση είναι που έμελλε να σημαδέψει το έργο του ως το τέλος. Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι συνυφασμένοι με το άπιαστο, με το απόλυτο. Τέτοια είναι η φύση του Ντουέντε επαγγέλλεται ο Λόρκα. Να ζεις και να δημιουργείς στην κόψη του ξυραφιού. Τέτοιο είναι το τσιγγάνικο αίμα της ποίησης του.
Τα «μάγια της πεταλούδας» είναι ένα τραγούδι που διαστέλλει το χρόνο και το χώρο. Τραγούδι διασκεδαστικό και σκοτεινό συγχρόνως που ξέρει καλά να κρύβει την αλήθεια του. Στην πιο απλή ιστορία του κόσμου, σε ένα παραμύθι που μοιάζει αθώο και απτό, ανακαλύπτεις πως υπάρχει κρυμμένος ο Ηράκλειτος και η σύγχρονη ρομαντική σκέψη. Η κατωτάτη κωμωδία των εντόμων που συνομιλούν με τα αστέρια, συνδέει το εγγύτερο με το απόμακρο, το πεπερασμένο με το άπειρο. «Ξέρεις ότι εγώ αντιλαμβάνομαι και την ελάχιστη σάρκα του κόσμου» γράφει ο Λόρκα.
Ο τραγουδιστής γνωρίζει πως το τραγικό και το κωμικό είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος˙ αυτοσαρκάζεται και γελά ακριβώς τη στιγμή που είναι έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Το τραγούδι του Λόρκα γεννιέται από την ανάγκη για ποίηση, ποίηση που βγαίνει από ζωντανό ομιλών σώμα κι όχι από λέξεις στο χαρτί. Λόγια που γράφτηκαν για να ακουστούν. Τα «μάγια της πεταλούδας» σε κερδίζουν όταν προσπαθείς να τα αισθανθείς κι όχι να τα εξηγήσεις. 
