«Εθνικότητά μου το χρώμα του ανέμου», 4 & 5 Νοεμβρίου, στο Πνευματικό Κέντρο Πτολεμαΐδας

Μετά την επιτυχία που είχε το έργο του Ματέι Βίσνιεκ, «Εθνικότητά μου το χρώμα του ανέμου», που ανέβασε η θεατρική ομάδα του Συλλόγου Μικρασιατών τον Μάιο και μετά από απαίτηση του κοινού, το έργο θα παρουσιαστεί ξανά 4 & 5 Νοεμβρίου 2017 στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης ώρα 9:00 π.μ.

Η επιτυχημένη παράσταση έλαβε μέρος στο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Ορεστιάδας και έλαβε την τιμητική θέση Β` επιλαχούσας για το διαγωνιστικό μέρος (όγδοη ανάμεσα σε 36 ομάδες)

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σκηνοθεσία – διασκευή : Κωνσταντίνος Ιωαννίδης

Δραματουργία – σχεδιασμός αφίσας & προγράμματος : Ελένη Παυλίδου

Σκηνικά – κοστούμια: Βενετία Νάση

Πρωτότυπη μουσική : Γιάννης Παπαδημητρίου

Φωτισμοί: Γιάννης Καντελέρ

Video: Φάνης Τοψαχαλίδης

Παίζουν με σειρά εμφάνισης:

Γρηγόρης Καραγιαννάκης

Βασιλική Γρίβα – Βουνοτρυπίδου

Μαρία Εξαρχοπούλου

Ελένη Κιτμιρίδου

Δέσποινα Σολωμίδου

Νίνα Δημάκη

Φωτεινή Λάζογλου

Εύη Κιοσκερίδου

Ειρήνη Τόπη

Συμέλα Τριανταφυλλίδου

Στέλιος Χατζηστεφάνου

Γιώργος Παρασκευάς

Σημείωμα σκηνοθέτη

Τα περισσότερα έργα του Ματέι Βίσνιεκ έχουν μεγάλους τίτλους γιατί, όπως αναφέρει και ο ίδιος, έτσι ο θεατής δεν τα ξεχνά ποτέ. Στην ουσία, όμως, τα έργα του Βίσνιεκ δεν ξεχνιούνται, γιατί μας φέρνουν αντιμέτωπους με έναν παράλογο ρεαλισμό και μας αναγκάζουν να αναλογιστούμε ποια αλλοτρίωση από όλες έχουμε υποστεί. Ένα μωσαϊκό σκηνών που αντανακλούν μια σκληρή πραγματικότητα: αποξένωση, πλύση εγκεφάλου, ατμόσφαιρα τραγωδίας μα και μαύρης κωμωδίας, γκροτέσκ και παράλογο. «Τα έργα μου είναι πολιτικά μα την ίδια στιγμή έχουν μια υπαρξιακή αγωνία», λέει ο ίδιος. Και πράγματι στο «Εθνικότητά μου, το χρώμα του ανέμου» το πολιτικό είναι πέρα από τόπους και έθνη, είναι ο άνεμος που έχει όλα τα χρώματα. Και μέσα σε όλα η ύπαρξη που προσπαθεί να δικαιωθεί μέσα στη βία, την προσφυγιά, την αγωνία της επιβίωσης. Η δική μας παρέμβαση βασίζεται σε μια διάθεση να ‘’κοροϊδέψουμε’’ τη μοίρα του ανθρώπου, να δούμε τα πράγματα μέσα από ένα παράλογο κόσμο, που μας καλεί να κάνουμε πλύση εγκεφάλου, και να αναλογιστούμε ποια διαδρομή μας οδηγεί σε αυτό το τέλος της λήθης.