Σου γράφω για να σου πω ότι δεν φταις!

Ήμουν άνεργη για δύο χρόνια, πριν την ύφεση. Με παιδί, με νοίκι, μονογονεϊκή. Μελαγχολία, άρνηση, τηλέφωνα στους φίλους ξανά και ξανά, μήπως βρεθεί τίποτε..
Και η τραγικότερη όλων των φάσεων: η απαξίωση του ίδιου σου του εαυτού. Η στιγμή που  νομίζεις ότι δε φταίει η εκμετάλλευση, η αδικία, η άρνησή σου να σκύψεις το κεφάλι - φταις εσύ, εσύ που δεν είσαι αρκετά καλός, εσύ που δεν αξίζεις μια ευκαιρία ακόμη, που τώρα πια δεν έχεις ταλέντο ή ικανότητα, που μάλλον ποτέ δεν άξιζες τίποτε και, ποιος ξέρει, γιατί είχες κάποια τύχη...Είναι ο πιο ύπουλος εχθρός αυτός - η απαξίωση του εαυτού σου, η μεταφορά όλης της ευθύνης στους ώμους σου. Ένα βήμα πριν την κατάθλιψη, δύο βήματα πριν το κενό.
Σήμερα, είμαι από τους "τυχερούς" - με κουτσουρεμένη αμοιβή, με λιγότερα δικαιώματα, χωρίς συλλογική σύμβαση εργασίας, με την πιθανότητα να βρεθώ στο δρόμο αύριο κιόλας, με αφεντικά αποθρασσυμένα, αλλά με δουλειά.
Όμως θυμάμαι πάντα, μου δαγκώνει την καρδιά αυτή η μνήμη της απαξίωσης, της άρνησης, του φόβου ότι φταίω. Ότι δεν αξίζω μία. Και σου γράφω για να σου πω ότι δεν φταίω. Ούτε εσύ φταις. Δεν φταίμε. Και χρωστάμε να θυμόμαστε. Και να μοιραζόμαστε την οργή και την εμπειρία. Την αλληλεγγύη χρωστάμε πάντα.
Εμείς, ο κόσμος της εργασίας - εμείς που μπορούμε να γκρεμίσουμε τον κόσμο και να τον ξαναχτίσουμε - ίσως όχι σε τρεις μέρες, αλλά πάντως ομορφότερον.
Λαμπρινή Θωμά , Αττική
http://imerologioanergou.gr/