
Προσφεύγομε (για μια ακόμα φορά με κραυγή αγωνίας) στην Παναγία, ζητάμε την προστασία και παρεμβολή της στα ανθρώπινα (που η συλλογική και κατ’ εξακολούθηση αποστασία μας από το Ευαγγέλιο του Χριστού τα έκαμε φρικτά και αντιανθρώπινα) καταφεύγοντας κάτω από την ιερή Εσθήτα της, όπως έπραττε (και εξακολουθεί να πράττει) πάντα η Εκκλησία στη δισχιλιετή πορεία της μέσα στον κόσμο.
Η Παναγία
που είναι η ‘’των ανθρώπων βοήθεια’’ περιέπει με την τιμία Εσθήτα της
το ανθρώπινο γένος ‘’από λιμού τε και σεισμού, και εμφυλίου πολέμου
πάντοτε’’ (Στιχηρό προσόμοιο εις τον Εσπερινόν 2 Ιουλ.)
οδηγώντας τα έθνη στη συμφιλίωση, τη συνεργασία, την αλληλοενίσχυση
(μηδείς το εαυτού ζητείτω αλλά το του εταίρου έκαστος) και την ενότητα
εν Χριστώ, επαναφέροντας σε όλους ‘’το πρωτόκτιστον ημών θείον αξίωμα’’.
Στον περιφερειακό προς το σπίτι μου συνάντησα ένα ροδακινοπαραγωγό: ‘’άκουσα τη λειτουργία στο χωράφι, ο Θεός να βάλει το χέρι του, αυτός πλέον είναι η μόνη μας ελπίδα’’, είπε και πήγε να δακρύσει…
Έψαλαν στο Αναλόγιο ο Ιωάννης Παπαγόρας, ο Γεώργιος Καραγιάννης και η Δήμητρα Κίτση-Βαλωμά.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
2-7-2015