«Οι ανθήρες του Κρόκου»
(της Παρθένας Τσοκτουρίδου)
«Οι ανθήρες του Κρόκου» είναι ένα ποιητικό μου έργο, που αποτελείται από 24 ποιητικές δημιουργίες διαφόρων ποιητικών μορφών, εκ των οποίων αποσπάσματα έχουν βραβευθεί πανελλαδικώς από τους «ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ» και διεθνώς από το περιοδικό «ΚΕΛΑΙΝΩ» του λογοτεχνικού Όμιλου ΖΑΛΩΝΗ.
Στην αναφορά μου στην συγκεκριμένη ερωτική ποίηση – θα χαρακτήριζα «τραγική» - γίνεται εφαρμογή της ηθικής μέσω του «Πλατωνικού» έρωτα, ο οποίος υπάρχει μέσα στη θεότητα. Μέσα στον Θεό, όπως θα λέγαμε με τα ορθόδοξα δεδομένα.
Βρίσκεται στη θεότητα λοιπόν, σε μια καθαρή κατάσταση, θεωρώντας ουσιαστικά πως η ηδονή είναι εφήμερη, παροδική, φθαρτή και δεν ανακατεύεται καθόλου με τη θεωρία της. Ο έρωτας θέλει να μοιάσει με τη θεότητα, στο φυσικό και ηθικό κάλλος, δίχως αισθησιακό πόθο αποκλειστικά.
Η ποίηση δέχεται τον έρωτα ως ορμή την οποία μαθαίνουμε να γνωρίζουμε. Δέχεται τον ερωτευμένο που οδηγείται στο πρόσωπο που αγαπά, αλλά και την ψυχή που αγαπά, όπως και τις ιδέες που είδε όταν υπήρχε πριν από το σώμα. Δέχεται επίσης τον έρωτα να φουντώνει στην ψυχή όταν νιώθει σωματικά πράγματα, μα επισημαίνει πως ο έρωτας δεν είναι κτήση, αλλά τάση για κτήση.
Ο καθένας από εμάς σε κάποια φάση της ζωής του έχει βιώσει έναν ή και περισσότερους ανεκπλήρωτους έρωτες, τους λεγόμενους «Πλατωνικούς» και βρέθηκε παγιδευμένος σε αδιέξοδες καταστάσεις που τον έφθειραν.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι μια τραυματική εμπειρία όσο και ο έρωτας. Και τα δυο έχουν γλυκόπικρη γεύση, αλλά βαθιά συναισθήματα, τα οποία κρατούμε στο μυαλό μας ως μαγικά και αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός της ποιητικής μου αναφοράς σ’ αυτό το κομμάτι του έρωτα. Στο να μείνει δηλαδή στον αναγνώστη η μαγεία του έρωτα μέσα από τα γλυκά και πικρά του συναισθήματα (βλ. «Οι ανθήρες του Κρόκου», ανάρτηση: Σάββατο, 17 Σεπτεμβρίου 2011 στο ιστολόγιο «ΠΡΟΓΟΝΙΚΗ»).
Θα σας δώσω αμέσως μια γεύση από το κριτικό σημείωμα για το ποιητικό τούτο έργο από τον κριτικό λόγου Κυριάκο Βαλαβάνη, για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται…
Κριτικό σημείωμα για το ποιητικό έργο «Οι ανθήρες του Κρόκου» της ποιήτριας Παρθένας Τσοκτουρίδου από τον κριτικό λόγου Κυριάκο Βαλαβάνη:
«Ένα ποιητικό έργο που τις ρίζες του ή το ερέθισμα έλαβε από την Αρχαία Μυθολογία και τη Λαϊκή Παράδοση. Ο μύθος ξεκινά από τον θείο Όμηρο που στον Κρόκο και τη Σμίλακα αφιερώνει Αυτόν τον ερωτικό μύθο των 25 αιώνων. Αναβιώνει που έγινε και της Λαϊκής παραδόσεως βιοθεώρηση και σκοπός.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα των εναυσμάτων κινείται και στις 48 σελίδες του πονήματος της. Καταχωρεί με 24 ποιήματα της που σε κάποια προηγείται και του Ομήρου μεταφρασμένος ο στίχος και έπειτα ο δικός της.
Ένας τρόπος έκφρασης που θα έπρεπε να συναντήσει και συμπορευθεί με το στίχο του Ομήρου και να καταθέσει εις του Αυτού τις θέσεις εσωτερική νομοτέλεια, πάθος και λαχτάρα, εικόνες μνήμης.
Σπουδαίος ο λόγος της, όπως και το θέμα της που πάντοτε είναι διαχρονικό, εκφράζεται καλώς - κακώς, σε επάλληλα επίπεδα και σε προσωπικό αίσθημα ή συναίσθημα κάποτε με σεβασμό, παίρνει στο χώρο και στο χρόνο μορφή κι έχει μια ιστορία απλή, καθημερινή, κοσμοϊστορική, τάσεις και γνωστά ρεύματα που τάραξαν τον βίο και την πολιτεία μας ατομικά και συλλογικά.
Ένα θέμα άμεσης αισθησιακής συγκινήσεως ή που παίζει ρόλο στις κατ’ ιδίας σχέσεις μας, θέση, ονειρικό μετασχηματισμό, ορίζει εκβάσεις, νόστο, διέξοδο, αναζήτηση, ταξίδι συναισθήματος ή αφυπνίζει νοσταλγικές μνήμες ή μας οδηγεί στην αποξένωση και επιβίωση.
Σε όλα αυτά τα επιμέρους θέματα και σημεία αναφοράς του καλείται η πονήσασα ποιήτρια να δώσει στα επί 24 ποιητικά της αναβρύσματα την έκφραση και νομίζω πως το πέτυχε και έσπασε το φράγμα των τειχών με την ελκυστική περιπέτεια των στιγμών έλξεως και απώσεως.
Ένα θέμα δύσκολο, πολύμορφο και πολύμοχθο, που διαπραγματεύθηκε τον ποιητικό της λόγο που προκειμένου να ανταποκριθεί, χρειάσθηκε να δώσει ένα στίχο ομοιοκατάληκτο, ανομοιοκατάληκτο, παραδοσιακό, πεζοποιητικό, ελεύθερο, με όλες τις εκφάνσεις των ωρών του.
12/12/2011 Κ.Β.»
