Ίσως!
Της Μαρίας Τσαρτσιανίδου
Λες και παρακολουθείς έργο, θεατρικό ή μη.
Μόνο που οι ρόλοι λειτουργούν κατά μόνας.
Ο καθένας παίζει χωρίς την συμμετοχή άλλων. Ίσως να μην υπάρχει και η ανάγκη. Σιγά σιγά οι πράξεις του έργου εναλλάσσονται, η πλοκή παραμένει ωστόσο η ίδια.
Ξημερώνει ... βραδιάζει. Μα τίποτα.
Το μόνο που αλλάζει είναι τα άτομα, πότε ο ένας και πότε ο άλλος.
Ονομάτισε τους όπως θες. Μαμά, μπαμπάς, φίλος, αδερφός, περαστικός..
Ανοχή; Πόση ανοχή πια;
Ο ρόλος μου είναι ιερός, λέει ο καθένας. Υποδηλώνει προφανώς την υποχρεωτική υπακοή μου, και απαραίτητη (;) γι’ αυτούς.
Χάθηκε όμως κάτι στο μέτρημα. Πως οι ρόλοι είναι πολλοί και διαφορετικοί ανάμεσα στους «ηθοποιούς».
Πως και γιατί να υπακούσω σ ‘όλους;
Σπεύδουν, έτσι, να εξηγήσουν ποιός ο λόγος να το κάνω.
Οποιαδήποτε απόπειρα ερμηνείας, όμως, δεν μου αρκεί.
Υπεροψία; Ναι, μπορεί..
Τόση η σιγουριά μου ότι θα υπάρξει επιθυμία για ερμηνεία. Τι θράσος!
Μόνο που όλα, αυτά αποδίδουν κάτι το… άχρηστο.
Κόπος μηδέν, φαίνεται σ’ αυτούς. Καμία προσπάθεια πλέον.
Αφού ο δικός τους ρόλος είναι ο ίδιος και ο ίδιος, η ανοχή θα καταντήσει δεδομένη.
Και γιατί όχι, είναι ήδη δεδομένη.
Συνεχίζεται αδιάκοπα και αυτό οδηγεί στο να την εντάσσουν στο «ρόλο» τους.
Δεν έχει τελειωμό.
Εκτός και αν…
...πάψει η ανοχή, τότε (ίσως) θα πάψει και ο ρόλος.
Μαρια Τσαρτσιανίδου
