Ο βασιλιάς είναι γυμνός, της Ιωάννας Κωσταρέλλα
Παρακολουθώντας το δεύτερο μέρος των «Φακέλων» για το πώς φτάσαμε στο μνημόνιο, σκέφτηκα για άλλη μια φορά ότι ή είμαστε σχιζοφρενείς ή ξεχνάμε πολύ εύκολα. Η τηλεόραση και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παγιδεύουν πλέον πολύ εύκολα τους πολιτικούς στα ίδια τους τα λόγια, τα οποία αναδεικνύουν το μέγεθος της βλακείας τους και της κοροϊδίας τους με μοναδικό αποδέκτη εμάς.
Μέσα από συγκεκριμένα πλάνα και αναφορές του ρεπορτάζ απεδείχθη ότι όλοι ήξεραν προς τα πού πηγαίναμε, αλλά ως κακοί καπετάνιοι δεν διόρθωναν την πορεία.
Τα μέσα ενημέρωσης με τη σειρά τους, λαϊκίζοντας στο μέγιστο βαθμό, συνέτειναν στη διατήρηση της λάθος πορείας. Αν κάτι κερδίζουμε σήμερα σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες είναι η ευκαιρία να αντιληφθούμε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Τέρμα πια τα θερμά χειροκροτήματα τύπου Βόρειας Κορέας στον ηγέτη παντογνώστη. Σήμερα δύσκολα ένας πολιτικός θα ανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία ενός ολόκληρου συστήματος που έχει καταρρεύσει. Θα μου πείτε και τι μας λένε όλα αυτά; Το απλούστατο, ότι οι πολίτες έχουν πλέον πολύ μεγαλύτερη δύναμη για να αποφασίσουν τι είναι αυτό που θέλουν, αν θέλουν βέβαια να έχουν ενεργό ρόλο. Κι αν τη δεκαετία του ’60, του ’70 ακόμα και του ’80 οι ηγέτες μπορούσαν να μανιπιουλάρουν εύκολα την κοινή γνώμη, σήμερα είναι απολύτως βέβαιο ότι η διαχείριση πληροφοριών είναι μια παρτίδα για άριστους παίκτες.
