Ο Νιάημερος, τα χαλιά, η κρίση και τα χρόνια που πέρασαν…
Της Βάσως Σάφη*
Για τους περισσότερους Κοζανίτες ο Νιάημερος σημαίνει πολλά. Και θυμίζει ακόμη περισσότερα. Όπως συνήθιζαν να μας λένε παλιές νοικοκυρές και απ’ ότι προλάβαμε να δούμε κι εμείς ιδίοις όμμασι τα χρόνια που πέρασαν (ποιοι «εμείς»; Διευκρινίζεται στη συνέχεια…), το παζάρι ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να πάρουν τα απαραίτητα για το νοικοκυριό τους: τις λεκάνες για να ζυμώσουν το ψωμί, τον πλάστη για να ανοίξουν φύλλο, τα ρούχα για να ντύσουν τα παιδιά τους για το σχολείο και τις κάλτσες για τον άντρα…Και φυσικά να αγοράσουν τα χαλιά για να ντύσουν το σπίτι τους για τον χειμώνα…
This last year…Ή μάλλον τα χρόνια που πέρασαν, γιατί αν και μέχρι πέρυσι – πρόπερσι έβλεπες τον κόσμο να κατεβαίνει με τα χέρια φορτωμένα απ’ το παζάρι, φέτος μάλλον τα πράγματα άλλαξαν…Στην εποχή του ΔΝΤ, της Τρόικας, του χρέους, της κρίσης, της 6ης ρημαδο-δόσης δόσης και της εν αναμονή χρεοκοπίας, αν κάποιος φύγει απ’ τον Νιάημερο με κάτι περισσότερο από χαλβά, θα ναι και ευχαριστημένος…Πού καιρός για χαλιά…
Χαλιά είπα και οι σκέψεις γυρνούν κάποια χρόνια πριν, όταν φοιτήτριες ακόμα στην Κοζάνη, προσπαθούσαμε να πείσουμε την κολλητή και συμφοιτήτρια εκείνα τα χρόνια, πως το χαλί που χρειάζεται να αγοράσει για το υπνοδωμάτιο θα έπρεπε να το πάρει απ΄το Νιάημερο… «Όλοι οι Κοζανίτες έτσι κάνουν», λέγαμε και ξαναλέγαμε όλη η παρέα, αλλά η ντροπαλή φίλη ούτε να το ακούσει δεν ήθελε…Ανάγκα, όμως, και Θεοί πείθονται και έτσι μια ωραία Δευτέρα ανηφορίζουμε στο Νιάημερο ένα τσούρμο φοιτήτριες προς αναζήτηση του ιδανικού χαλιού! Και μετά από ώρες –γυναίκες γαρ, το ένα μας βρωμούσε και το άλλο μας ξίνιζε- πετύχαμε το ιδανικό! Τι να κάνει απ’ τη ντροπή της η κολλητή, πως θα το κουβαλήσει, το… «ζώνεται» στην πλάτη και περνώντας απ’ το παζάρι φωνάζει: «Έλα πάρε κόσμε, εδώ τα καλά χαλιά έχω…»! Μέχρι να ανέβουμε στο λούνα πάρκ είχε τρεις προτάσεις να το δώσει (με 15 ευρώ κέρδος παρακαλώ…) και δεν το έπραξε…Ε σίγουρα δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι θα γινόταν το ίδιο…
Και τα χρόνια περνούν, φεύγουμε από το χαλί που κατάφερε τότε να μας βάλει στο λούνα πάρκ (χρησιμοποιώντας το ως ενέχυρο στον υπάλληλο που καθόλου δεν στεναχωρήθηκε όταν του το πήραμε πίσω…!) και φτάνει ο καιρός που η υποφαινόμενη –εργαζόμενη πια- ανηφορίζει το Νιάημερο «αλά μπρατσέτα» με τη Σιούρδα κα. Γιάννα, «μανούλα» στα παζάρια, στην αναζήτηση χαλιού για το σαλόνι… Οι καιροί είναι δύσκολοι, άλλωστε, και οι αρχικοί ενδοιασμοί μου ότι όλα μα όλα τα χαλιά στον Νιάημερο είναι ντεμοντέ και εγώ θα ήθελα κάτι πιο …μοντέρνο, καταρρίπτονταν αμέσως με επιχειρήματα τύπου Δέσποινας Μοιραράκη…(Είναι χοντρό, έχει τόσους κόμπους, είναι φτηνό…).
Και τα χρόνια πέρασαν…Και φτάσαμε στο σήμερα…Γιατί φέτος, όχι χαλί δεν πήρα απ’ τον Νιάημερο, αλλά ούτε …ταπετάκι! Μόνο κάτι παντόφλες των 3 ευρώ, πλυντηρίου, που δεν μυρίζουν κιόλας… Ούτε χαλιά, ούτε σακούλες, ούτε πράγματα, μόνο σκέψεις, πιο βαριές κι απ’ τα χαλιά που κουβαλούσα κάποτε…Για τα χρόνια που έρχονται… Και τα χαλιά…Που άφησα πίσω (;)…
*Η Βάσω Σάφη είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Πρωινός Λόγος»
