Το κείμενο θριαμβεύει αλλιώς
της Ιωάννας Κωσταρέλλα
Πάει λίγος καιρός που η «Ελευθεροτυπία» δεν κρεμιέται στα περίπτερα. Το ίδιο συνέβη και με την «Απογευματινή». Θύματα της κρίσης ή των επιλογών της ιδιοκτησίας τους; Ποιος ξέρει; Λείπουν από τη ζωή μας; Μια ολόκληρη συζήτηση γίνεται σχετικά με το τέλος εποχής για τον τύπο. Μαζί και για τον έντυπο λόγο στο σύνολό του, τον οποίο φαίνεται ότι κερδίζει καθημερινά στα σημεία ο λόγος στα ηλεκτρονικά μέσα.Στην παραζάλη αυτή οι δημοσιογράφοι έχουν χάσει την ταυτότητά τους. Παρασυρμένοι από την πίεση του χρόνου και τη δύναμη του νέου μέσου ακροβατούν, φορώντας διαφορετικά προσωπεία. Στην εφημερίδα κρατώντας τις απαραίτητες αποστάσεις και στο τουίτερ «ξεσπαθώνοντας» εναντίον όλων και ξεχνώντας (;) προφανώς το δημόσιο του χώρου και τη δημοσιογραφική δεοντολογία. Δεν θα μπορούσα να τα πω καλύτερα και γι’ αυτό παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από ένα κείμενο του Ν. Ξυδάκη στην Καθημερινή με τίτλο «Το κείμενο πάντα- αλλιώς» που γράφτηκε το 2008 και το οποίο χάρη στο ιντερνετ μπόρεσα να εντοπίσω. «Στην εποχή που ανατέλλει (ή λένε ότι ανατέλλει) η δημοσιογραφία των πολιτών, τα μπλογκ, τα social μικροδίκτυα, τα εκατομμύρια βίντεο YouTube, οι peer to peer συνδέσεις, οι απέραντες δεξαμενές κειμένων, αυτή ακριβώς την εποχή ο επαγγελματίας δημοσιογράφος ανατέλλει ξανά κι αυτός ικανότερος και πιο διακεκριμένος από ποτέ. Οταν όλοι μπορούν να κάνουν grosso modo την παλιά δουλειά του, αυτός πάει ένα σκαλί πιο πέρα: Κάνει άλλη δουλειά. Αυτή είναι η μόνη οδός για τον δημοσιογράφο σήμερα· η οδός του μετανεωτερικού auteur. Κι ένα τέτοιο πλούσιο, διακεκριμένο, δυναμικά πλασμένο πεδίο γραφής θα είναι η εφημερίδα προσεχώς. Το κείμενο θριαμβεύει – αλλιώς».
