Εν τέλει, υπάρχει πάντα κάτι ικανό να ξεκλειδώσει τις καρδιές μας! Στην περίπτωση του μουσικού συγκροτήματος Εncardia είναι
η «ειλημμένη» απόφαση των μελών του, να θεραπεύσουν με χορό και
τραγούδι, τις ψυχές των ανθρώπων που τυχαίνουν στο δρόμο τους.
Γιατί,
είναι τόσο γνήσιοι και ταυτόχρονα τόσο ταπεινοί καλλιτέχνες, που το
κοινό – ακόμα και αν έχει κάνει την καρδιά του πέτρα- είναι βέβαιο πως
θα παρασυρθεί από την γενναιοδωρία της ψυχής τους και θα ενδώσει
ασυναίσθητα στο ρυθμό της ταραντέλας!
Έτσι οι Εncardia μπαίνουν
αμετάκλητα στην καρδιά μας! Ξαφνικά ο κόσμος μας φτάνει ως την κάτω
Ιταλία, ενώ η ξενιτιά, ο νόστος και η αγάπη αποκτούν την αληθινή
τους υπόσταση. Μαζί και οι μετανάστες, που διεκδικούν μέσα από το
τραγούδι, το δικαίωμα στη μνήμη!
Όσο άκουγα τους Εncardia, στην εκδήλωση του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας για τον εορτασμό των Τριών Ιεραρχών,
να ζωντανεύουν με τα τραγούδια τους αυθεντικά βιώματα ανθρώπων
ταπεινών, συνειδητοποίησα ότι μπορώ να κλαίω ακόμα. Κάτι που νόμιζα
ξεχασμένο…
Ο Franco
Corliano, ο στιχουργός και συνθέτης του «Άντρα μου πάει», στο
ντοκιμαντέρ με τίτλο «Η πέτρα που χορεύει» (κέρδισε το βραβείο κοινού
στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης), εξομολογείται την αφορμή της
δημιουργίας του…
Βρισκόταν
λέει, σε έναν σταθμό τρένων. Ένας άντρας με μια χάρτινη βαλίτσα, δεμένη
με σχοινί, ανέβαινε στο τρένο με τα μάτια κλειστά. Η γυναίκα του,
μεγαλόσωμη και μαυροφορεμένη του φώναζε: « Άνοιξε τα μάτια!» και
εκείνος της απάντησε: «Αν τα ανοίξω, δεν θα μπορέσω να φύγω!»
Οι Εncardia είναι αξιέπαινοι όχι μόνο γιατί πρόλαβαν να
«σώσουν» μια παράδοση αλλά και γιατί ανέλαβαν την υποχρέωση να μας μεταδώσουν τη χαρά, που ακόμα μπορεί να μας θεραπεύσει!
Ευτυχώς για μας, δείχνουν αποφασισμένοι να τραγουδούν, να χορεύουν και να μας «τσιμπούν» σαν ταραντούλες!
Για
τέτοιες εκδηλώσεις, που και τον πολιτισμό μας προάγουν και την αξία
της γνησιότητας και της ταπείνωσης αναδεικνύουν, αξίζουν σε όλους τους
συνδιοργανωτές θερμά συγχαρητήρια!