Nέος Συνδικαλισμός (Του Νίκου Παπαδόπουλου)

Η μορφή του συνδικαλισμού, που ζήσαμε μέχρι τώρα,όπου για τα πάντα αποφάσιζαν οι κορυφές τελειώνει, μαζί με την κατάργηση όλων κατακτήσεων των εργαζομένων Το συγκεντρωτικό πυραμοειδές αυτό μοντέλο, πιστό αντίγραφο του Λενινιστικού κόμματος, που φαινόταν δημοκρατικό, ήταν στην πραγματικότητα δημοκρατικοφανές, διότι δημιουργούσε δύο κατηγορίες εργαζομένων, των ηγετών από τη μια μεριά που αποφάσιζαν για τα πάντα και των απλών μελών που εκτελούσαν Το σύστημα μας λοιπόν, με τα διεφθαρμένα πελατειακά κόμματα, έλεγχε τους συνδικαλιστές τους εξαγόραζε, απαλλάσσοντας τους από την εργασία και προσφέροντας τους διάφορα προνόμια, οικονομικά, ταξιδιωτικά, διασκεδαστικά και πολική ανέλιξη, με αποτέλεσμα να ασκούν σε πολλές περιπτώσεις εργοδοτικό συνδικαλισμό, η αντικυβερνητικό όταν το κόμμα τους ήταν στην αντιπολίτευση Υπήρχαν βέβαια και οι συνδικαλιστές της αριστεράς, που κατά κανόνα ήταν μόνιμοι και απολάμβαναν και αυτοί μέρος των προνομίων, ακολουθώντας την λανθασμένη γραμμή των κομμάτων τους, να είναι δηλαδή τα μακριά χέρια των κομμάτων μέσα στους εργαζομένους, δρούσαν σε τελική ανάλυση διαλυτικά, χωρίζοντας τους εργαζομένους σε παρατάξεις, με αποτέλεσμα σε μια πορεία να είναι μικρές μειοψηφίες και να καταλήγουν στη γνωστή επαναστατική γυμναστική που εξωράιζε το σύστημα Το άλλο μεγάλο λάθος των συνδικάτων ήταν ο έντονος οικονομισμός και συντεχνιασμός, που τους έφερνε σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα της κοινωνίας πχ έκοβαν το ρεύμα έκλειναν τους δρόμους δεν έκαναν τις εξετάσεις με αποτέλεσμα η κοινωνία όχι μόνο δεν τους υποστήριζε, αλλά αντίθετα τους αναθεμάτιζε Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου, τώρα που το χρηματοπιστωτικό σύστημα κάνει συνολική επίθεση ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων, τα συνδικάτα αναξιόπιστα, διασπασμένα, και διαλυμένα, να μην μπορούν να αντιδράσουν διότι οι εργαζόμενοι δεν τα ακολουθούν Χρειάζεται λοιπόν σήμερα μια αναγέννηση και αναδιοργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος Η νέα αυτή μορφή οργάνωσης θα πρέπει να είναι ανοιχτή, δημοκρατική, χωρίς παρατάξεις και κόμματα, όπου τις αποφάσεις για όλα τα ζητήματα θα τις παίρνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αξιοποιώντας και τις νέες τεχνολογίες. Μόνο με την οργανωμένη και συλλογική αυτή μορφή δράσης, θα μπορέσουν οι εργαζόμενοι να καθαρίσουν την «κόπρο του αυγείου» της πελατειακής και διεφθαρμένης λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας και να επανακτήσουν τα δικαιώματα τους.