Τα δύο σενάρια για κυβέρνηση στις 18 Ιουνίου...

Συμπέρασμα πρώτο: ενδεχόμενο σενάριο ακυβερνησίας μετά και τις επόμενες εκλογές, ισορροπίες τρόμου και μικροκομματικά παιχνίδια σκοπιμότητας θα είναι ο ορισμός της καταστροφής για τη χώρα, ο συντομότερος δρόμος για άτακτη χρεοκοπία.

Ένα ιδιότυπο «δίπολο», που απαρτίζεται από τη Ν.Δ. και το ΣΥΡΙΖΑ, πρώτο και δεύτερο κόμμα αντίστοιχα στις εκλογές της 6ης Μαΐου, είναι πιθανό να αποτελέσει τη βάση για την εξεύρεση κυβερνητικής λύσης και στις επικείμενες εκλογές. Μιας λύσης, που θα οριστεί από τις συμμαχίες με το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜ.ΑΡ., τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», με το ΚΚΕ εκτός... σχεδίων καθώς αρνείται κάθε συνεργασία με τη «Χρυσή Αυγή» σε κάθε περίπτωση εκτός πλάνων.

Όμως αν τα δημοσκοπικά ευρήματα εμφανίζουν ορισμένες αναλογίες και ομοιότητες με το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, τα πολιτικά δεδομένα αλλάζουν δραματικά από μέρα σε μέρα. Η νέα αναμέτρηση θα γίνει προφανώς σε ένα εντελώς διαφορετικό εσωτερικό και διεθνές τοπίο. Ο πολιτικός χρόνος εμφανίζεται, πλέον, ανελέητος.

Καθοριστικός παράγοντας για την ψήφο αλλά και το σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης είναι, από την περασμένη Τετάρτη, το πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής των ηγετών της Ε.Ε. Δεδηλωμένη η πρόθεση για παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη νοείται μόνο με τήρηση, από τη χώρα μας, των δεσμεύσεων που έχουμε αναλάβει. Έστω και με αποχρώσεις, στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν τόσο η καγκελάριος Μέρκελ όσο και ο πρόεδρος Ολάντ. Αυτή είναι και η προϋπόθεση για όποια συζήτηση που έχει να κάνει με αναπτυξιακή βοήθεια αλλά και για τη συζήτηση -επιμέρους- αλλαγών στο Μνημόνιο. Η απόφαση της Ε.Ε. έχει διπλή ανάγνωση. Ορισμένοι διαβλέπουν μια χαραμάδα αισιοδοξίας για την επόμενη μέρα, που μένει να αξιοποιηθεί από τη χώρα μας. Οι περισσότεροι είναι απαισιόδοξοι. «Τα όσα έγιναν στις Βρυξέλλες απέδειξαν ότι η Ε.Ε. δεν μπλοφάρει πια. Η Ελλάδα έκανε ένα βήμα πιο πίσω προς τη δραχμή» έλεγε μετά τη λήξη της Συνόδου σημαντικός Ευρωπαίος παράγοντας, στο περιθώριο των εργασιών του Ευρωκοινοβουλίου.

Συμπέρασμα πρώτο: ενδεχόμενο σενάριο ακυβερνησίας μετά και τις επόμενες εκλογές, ισορροπίες τρόμου και μικροκομματικά παιχνίδια σκοπιμότητας θα είναι ο ορισμός της καταστροφής για τη χώρα, ο συντομότερος δρόμος για άτακτη χρεοκοπία. Ο σχηματισμός κυβέρνησης φαντάζει επιθυμητός, εκ των ουκ άνευ, αλλά πόσο εφικτός θα είναι την επομένη των εκλογών, με δεδομένη τη μη αυτοδυναμία;

Αν είναι πρώτο κόμμα η Ν.Δ. Είναι φανερό πως βιώσιμη κυβέρνηση δεν νοείται χωρίς τη συμμετοχή του πρώτου κόμματος. Αν πρώτο κόμμα έρθει ξανά η Ν.Δ., θα υπάρξει μια αμφίπλευρη αναζήτηση συμμάχων ή υποστηρικτών. Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» μέχρι και σήμερα εμφανίζονται κάθετα αρνητικοί και ο Π. Καμμένος εξακολουθεί να δηλώνει ότι δεν συνεργάζεται με «δοσίλογους», ζωντανός ή νεκρός... Θα είναι συνεπώς ανοιχτή η δίοδος συνεννόησης με το ΠΑΣΟΚ, ως τρίτο κατά πάσα πιθανότητα κόμμα, στη βάση της ατζέντας των έξι σημείων για την τροποποίηση του Μνημονίου που έθεσε πρόσφατα ο Ευάγγ. Βενιζέλος; Είναι ζητούμενο. Μπορεί οι αντιδράσεις εντός του ΠΑΣΟΚ για μια τέτοια συνεργασία να παρακαμφθούν με ψήφο ανοχής προς τον Αντ. Σαμαρά και την κυβέρνησή του.

Οι προϋποθέσεις για τη ΔΗΜ.ΑΡ. Ανοιχτό θα είναι και το ενδεχόμενο μιας πιο διευρυμένης συνεργασίας με τη συμμετοχή ή την ανοχή της ΔΗΜ.ΑΡ. Ο Φ. Κουβέλης, που θεωρεί ότι κυβέρνηση πρέπει να υπάρξει οπωσδήποτε στις 18 Ιουνίου, εξακολουθεί να θέτει ως προϋποθέσεις την παραμονή στο ευρώ και τη σταδιακή απαγκίστρωση από το Μνημόνιο ενώ μόλις προχτές δήλωσε ότι «η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να αξιοποιήσει τη θετική κινητικότητα που παρατηρείται στην Ευρώπη». Πάντως ένα τέτοιο σχήμα, πέραν της όποιας σύγκλισης των δύο παραδοσιακών κομμάτων εκτιμάται ότι θα έδινε μια ευρύτερη κοινωνική συναίνεση και θα σηματοδοτούσε τη συγκρότηση κυβέρνησης ευρύτερης αποδοχής. Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση θα είχε καθορισμένο ορίζοντα αντιδράσεων, μετά την ετυμηγορία από μια διπλή εκλογική αναμέτρηση.

Αν είναι πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ Η θέση της ΔΗΜ.ΑΡ. πάντως για το σχηματισμό κυβέρνησης σε κάθε περίπτωση θα δοκιμαστεί και στο δεύτερο πιθανό σενάριο, να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ο νικητής των εκλογών, αφήνοντας δεύτερη τη Ν.Δ. Στην περίπτωση αυτή η κοινοβουλευτική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ θα απογειωθεί με το μπόνους των 50 εδρών και ενδέχεται να φτάσει τις 120 έδρες. Θα μπορούσε να είναι η ΔΗΜ.ΑΡ. εταίρος σε μια «αριστερή κυβέρνηση» με τη δύναμη των 20 ίσως και 25 αν υπάρξει οριακή αύξηση του ποσοστού;

Η αριθμητική στην περίπτωση αυτή δεν βγάζει κυβέρνηση. Ίσως τότε να υπάρξει μια δίοδος συνεννόησης με το ΠΑΣΟΚ, πιθανόν με ψήφο ανοχής. Αυτό παραμένει ως ενδεχόμενο στο παιχνίδι όσο ο Ευάγγ. Βενιζέλος δεν κόβει τις γέφυρες με το ΣΥΡΙΖΑ ή όσο στελέχη του όπως ο Κ. Σκανδαλίδης επιμένουν στο σενάριο σχηματισμού μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης.

Η πίεση αυτή τη φορά για την εξεύρεση κυβερνητικής λύσης και αποφυγή μιας τρίτης εκλογικής αναμέτρησης ασφαλώς θα βαρύνουν πολύ τις επιλογές του Αλ. Τσίπρα, που δύσκολα θα επιδοθεί σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων με την εντολή ανά χείρας και με επικοινωνιακού τύπου επαφές με κοινωνικούς φορείς και συνδικάτα.

Κρίσιμο θέμα η επιλογή συμμάχων Κρίσιμο θέμα για το σενάριο με το ΣΥΡΙΖΑ να αναδειχτεί πρώτο κόμμα στις εκλογές θα είναι και η ατζέντα των συμμαχιών που θα επιχειρήσει.

Αν και ακόμα και σήμερα δεν είναι καθαρό πώς εννοεί την «καθαίρεση» του Μνημονίου χωρίς συνέπειες από την Ε.Ε. -με το Ν. Βούτση να προτείνει δημοψηφίσματα ή το Γ. Δραγασάκη θα τονίζει ότι το Μνημόνιο θα αντιμετωπιστεί πολιτικά και όχι νομικά- παραμένει κρίσιμο το ερώτημα, πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει κυβερνητικές συμμαχίες, συνεργασίες ή έστω τη διασφάλιση ψήφου ανοχής χωρίς προγραμματικούς συμβιβασμούς με τους πιθανούς εταίρους.

Και, ακόμα αν αυτό επιτευχθεί, είναι ένα ζητούμενο πόσο βιώσιμη θα είναι μια κυβέρνηση σε συνύπαρξη με τη «μαντάμ Μέρκελ» και τον «Ολανδρέου» που θα εξακολουθούν να βρίσκονται στο τιμόνι της Ε.Ε. και την επομένη των εκλογών.

Συρρικνώθηκαν οι εφεδρείες... Οι δεξαμενές άντλησης εφεδρειών εξάλλου έχουν συρρικνωθεί σημαντικά στα κόμματα που δεν ξεπέρασαν το 3% στις τελευταίες εκλογές. Με τη Δημοκρατική Συμμαχία σε αναστολή και το ΛΑ.Ο.Σ. να φυλλορροεί, η πιθανότητα να περάσει το φράγμα εισόδου στη Βουλή για το σχηματισμό των Στ. Μάνου και Θ. Τζήμερου είναι η μόνη που μπορεί να διασφαλίσει έναν ελάχιστο αριθμό βουλευτών που θα στήριζαν συμμαχικό σχήμα υπό τη Ν.Δ.

Σε κάθε περίπτωση η ψήφος των πολιτών σε τρεις εβδομάδες θα είναι καθοριστική τόσο για το σχηματισμό κυβέρνησης όσο και για το μέλλον της χώρας μας στην Ευρώπη. Αλλιώς θα είναι ψήφος «χωρίς αύριο»...

*imerisia