ΠΑΙΔΕΙΑ-ΧΡΟΝΟΣ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Πόσο σαφή και απαραβίαστα είναι τα όρια;
| ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΝΤΟΥΛΑ |
Παραδοσιακά ο χρόνος στη συνείδηση του ανθρώπου ορίζεται ως ευθύγραμμος, σταθερός και με καθιερωμένη διάρκεια (ημέρα, εβδομάδα, μήνας, έτος, αιώνας, κ.τ.λ). Τι είναι όμως αυτό που θα μπορούσε να ανατρέψει την καθιερωμένη διάρκεια του χρόνου, τουλάχιστον στην αντίληψη μας; Πώς θα έφτανε ως τα αυτιά μας μια άλλη έννοια όπως αυτή της εμπειρίας του χρόνου;
Οι εμπειρίες συχνά ανατρέπουν το σταθερό χαρακτήρα του χρόνου ..
καθώς του δίνουν διαστάσεις πολιτισμικές, πολιτικές και κοινωνικές για να τον καταστίσουν εν τέλει σχετικό. Τι θα σκεφτόταν λοιπόν κανείς για 
τον Μάη του '68 στο Παρίσι; Με βάση την συνήθη αντίληψη για το χρόνο, παραπάνω γίνεται λόγος για μια οικεία μονάδα μέτρησης του δομικού χρόνου (Μάιος μήνας). Η ανατροπή όμως του δομικού αυτού χρόνου έρχεται αν αναλογιστεί κανείς τον απόηχο του (έμπνευση για αγώνες και κοινωνικές διεκδικήσεις), ο οποίος και αποτελεί την πιο βαρυσήμαντη ένδειξη για τη σχετικότητα του. Άλλοι πάλι πιστεύουν πως ο χρόνος είναι τα ίδια τα πράγματα με τις αλλαγές τους και άλλοι ορίζουν το μελλοντικό χρόνο έχοντας ως βάση την αιωνιότητα συν μια ημέρα.
Μπορεί λοιπόν ένας μήνας να έχει για όλους μας 30 ημέρες, γεγονός που μας ικανοποιεί όλους για να οργανώσουμε την καθημερινή μας ζωή σε πρακτικά ζητήματα, αλλά ουσιαστικά ο χρόνος βιώνεται και οργανώνεται κατά βάση εμπειρικά..
Με ανάλογο συλλογισμό φτάνουμε και στον απόηχο τόσο της πολιτικής όσο και της παιδείας. Είμαι βέβαιη πως και οι δύο έννοιες θα μπορούσαν να αποσαφηνιστούν καλύτερα αν επιχειρούσαμε να τις ορίσουμε και να τις αντιληφθούμε έχοντας κατά νου την σχετικότητα τους. Τι συμβαίνει όταν η πολιτική δράση βρίσκεται εκτός χρόνου, αγνοώντας παντελώς τον εμπειρικό χρόνο και μοναδικό της μέλημα έχει την κυριαρχία της στο δομικό ( μια τετραετία, δύο, τρεις κ.τ.λ.); Τι συμβαίνει όταν η παιδεία βρίσκεται εκτός κοινωνικού, πολιτισμικού και πολιτικού χρόνου και νοιάζεται αποκλειστικά για την πορεία της στο δομικό (δώδεκα έτη, τέσσερα, κ.τ.λ);
Σε μια εποχή σαν την δική μας, όπου ο άνθρωπος βιώνει τη σύγχυση ανάμεσα στο λόγο και την πράξη, ψάχνοντας να βρει την ταυτότητα του μέσα από πολιτικά και εκπαιδευτικά συστήματα που νοσούν, πώς θα μπορούσε να αντιληφθεί την κοινωνία ως γίγνεσθαι ενεργούμενων σχέσεων και όχι ως άθροισμα ατόμων; Ποιος θα' ναι εκείνος που θα του διαμορφώσει την ταυτότητα του παγκόσμιου πολίτη και ποιος θα του μεταδώσει τόσο την κοινωνική κληρονομιά όσο και την πολιτική συμπεριφορά;
Και τέλος, με ποιόν τρόπο θα πείσει κανείς το σύγχρονο άνθρωπο ότι μηδενικό και μηδενικό μπορούν να δώσουν άθροισμα;
Αναμφισβήτητα, λοιπόν, η σχέση ανάμεσα στο χρόνο, στη πολιτική και στη παιδεία είναι ισχυρή, όχι γιατί οι έννοιες αυτές αποτελούν μέρος αφηρημένου λεκτικού συνόλου αλλά γιατί και η πολιτική και η παιδεία δεν αποδίδουν όταν δρουν εκτός χρόνου και γιατί ο χρόνος μπορεί να ορίζεται και να ορίζει πολιτικά την ανθρωπότητα, με την εξής όμως βασική προϋπόθεση: την ύπαρξη πολιτικής, βιωματικής και προπάντων ανθρωποκεντρικής παιδείας.
Ας μην ξεχνάμε πως η πολιτική δράση του ανθρώπου, τον διαφοροποιεί από τ' άλλα ζώα, ενώ ταυτόχρονα τον διαφοροποιεί και από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Επιπλέον, η πολιτική και η παιδεία- που αν «παντρευτούν» μας δίνουν την πολιτική παιδεία- μεταδίδονται και κατακτιόνται σε βάθος χρόνου μόνο όντας μέρος μιας κοινωνίας ανεπηρέαστης από στέρεες πολιτικές σφραγίδες αλλά ενσυνείδητα ευάλωτη σε επικοινωνιακές πολιτικές και εκπαιδευτικές πρακτικές. -Vetonews
