Π. Κουκουλόπουλος: «Πλήρης ψηφιοποίηση των υπηρεσιών υγείας».
Δύο ουσιαστικές προϋποθέσεις για να πετύχουν οι αλλαγές της Κυβέρνησης στον ευαίσθητο τομέα της υγείας, έθεσε ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ν. Κοζάνης Πάρις Κουκουλόπουλος μιλώντας απ΄ το βήμα της Βουλής, στα πλαίσια της συζήτησης του σχετικού νομοσχεδίου. Την άμεση εφαρμογή των αλλαγών που προωθούνται και την πλήρη ψηφιοποίηση των υπηρεσιών υγείας. Προϋποθέσεις με τις οποίες συμφώνησε και ο αρμόδιος Υπουργός κ. Ανδρέας Λοβέρδος, απαντώντας στη σχετική επίκαιρη ερώτηση του κ. Κουκουλόπουλου την Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011.
Το πλήρες κείμενο της ομιλίας του βουλευτή έχει ως εξής: «Με το συζητούμενο νομοσχέδιο, επέρχονται ιδιαίτερα σημαντικές αλλαγές στο χώρο της υγείας. Τιμολόγηση ιατρικών πράξεων, κάτι που εκκρεμεί δεκαετίες. Εξορθολογισμός της ανορθολογικής δομής των νοσοκομείων, ο οποίος μπαίνει μπροστά με τη διαδικασία των συγχωνεύσεων. Έγκαιρη εξόφληση υποχρεώσεων από τα ασφαλιστικά ταμεία. Άνοιγμα ευκαιριών για νέους επιστήμονες. Παρέμβαση στον πολύπαθο χώρο του συστήματος των προμηθειών. Καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη ή ακριβέστερα, παραφράζοντας τον Καρλ Μαρξ που έγινε πάλι επίκαιρος εδώ και δυόμισι χρόνια, «να βάλουμε το σύστημα υγείας να περπατήσει με τα πόδια, γιατί μέχρι σήμερα περπατούσε με τα χέρια».
Κατά κανόνα στο πολιτικό σύστημα και τη Βουλή νομοθετούμε ρυθμίζοντας τα δικαιώματα και τις ανάγκες των λειτουργών των συστημάτων και όχι αυτών που αποδέχονται τις υπηρεσίες. Εδώ, λοιπόν, γίνεται μία μεγάλη τομή και είναι καιρός να ακολουθήσουν και άλλες τομές σε όλα τα συστήματα παροχής υπηρεσιών. Πρώτα ο πολίτης.
Ολοκληρώνω την ενδεικτική περιγραφή των αλλαγών που επέρχονται, υπογραμμίζοντας το διαχωρισμό των κλάδων υγείας και ασφάλισης, καθώς και το άλμα στην ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, δύο τομές που αποτελούν τα θεμέλια για να ανοίξει επιτέλους ο δρόμος για τη μεγάλη αλλαγή στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Μία αλλαγή που εκκρεμεί στη χώρα μας τουλάχιστον είκοσι οχτώ χρόνια, από τότε που θεσμοθετήθηκε το Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Όλα αυτά είναι από μόνα τους ήδη πολύ σημαντικά, ωστόσο αυτό το μέτρο της σοβαρότητας το δίνει καλύτερα μία μεγάλη αλήθεια. Ακόμη και στον κολοφώνα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, πριν δηλαδή, την κατάρρευση της Leman Brothers, τον Αύγουστο του 2008, που αποκάλυψε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, υγεία, παιδεία, ασφάλιση και ασφάλεια θεωρήθηκαν και θεωρούνται ακόμη και σήμερα τα τέσσερα ελάχιστα που εγγυάται το σύγχρονο κράτος. Και τα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα κράτη, αυτά τα ελάχιστα τα εγγυήθηκαν και τα εγγυώνται ακόμη και σήμερα. Αυτοί που με μεγάλη ευκολία στη Βουλή και αλλού βάζουν ετικέτες στις μεταρρυθμίσεις και με περισσή επιπολαιότητα ομιλούν για κατοχικές καταστάσεις και κυβερνήσεις, μπορούν να μας απαντήσουν αν το ελληνικό κράτος -που καθόλου δεν διεκδικεί βέβαια τίτλους νεοφιλελευθερισμού- μέχρι σήμερα εγγυάται με επάρκεια αυτά τα τέσσερα ελάχιστα αγαθά; Η απάντηση είναι δυστυχώς όχι. Ακριβώς γι΄ αυτό δεν αποδεχόμαστε την προσπάθεια ποινικοποίησης, σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο, της μεταρρύθμισης στην υγεία που επιχειρείται με το συζητούμενο νομοσχέδιο.
Κάποιοι μίλησαν από το Βήμα της Βουλής και όχι μόνο, για απαξίωση του επιστημονικού κόσμου της χώρας. Κάποιοι για μια απλή υλοποίηση δεσμεύσεων και επιταγών του Μνημονίου και κάποιοι άλλοι για αποδιοργάνωση της μεσαίας τάξης.
Απαντώ στα γρήγορα και στα τρία. Ποιος είναι άραγε ο ρόλος των επιστημόνων σε μία εποχή κρίσης; Να κρατήσουν τα κεκτημένα αυτοί και μόνο ή μήπως να πρωτοπορήσουν στο χτίσιμο μιας ευημερίας που δεν θα στηρίζεται πλέον σε πήλινα πόδια; Η κρίση πρέπει να οδηγεί όλους μας σε αυτογνωσία. Στη χώρα πρέπει άμεσα, τώρα, να ορθωθεί ένα μέτωπο σοβαρότητας και ευθύνης. Ό,τι συμβαίνει με τα διόδια δεν είναι προς πολιτική εκμετάλλευση, αλλά για να μας κινητοποιήσει στην αντίθετη κατεύθυνση. Και σε αυτό το μέτωπο, βέβαια, η Κυβέρνηση οφείλει και πρέπει να πρωτοστατήσει. Γιατί είναι προφανές ότι αρκετές από τις συμβάσεις έχουν μία οσμή που δεν θυμίζει σοβαρό και σύγχρονο κράτος. Δεν υπάρχει καμία αναλογικότητα στα διόδια, πληρώνουμε για δρόμους που δεν έχουν γίνει ή πληρώνουμε εδώ για δρόμους που γίνονται αλλού. Όλα αυτά πρέπει να αναθεωρηθούν, γιατί στο κίνημα της σοβαρότητας και ευθύνης το ίδιο το κράτος πρέπει να πρωτοπορήσει, όπως θα επιχειρήσουμε να πρωτοπορήσουμε συγχωνεύοντας τα τέσσερα νοσοκομεία του Λασιθίου σε ένα, αφού περάσουμε απ΄ τα δύο, και της Δυτικής Μακεδονίας από τα πέντε σε λιγότερα. Πέντε είναι πολλά για τη Δυτική Μακεδονία, αυτό δεν συμβαίνει πουθενά.
Αυτό, φυσικά, οδηγεί σε ένα εξορθολογισμό δαπανών, στη μείωση και συγκράτηση των δαπανών, γι’ αυτό και κάποιοι μιλούν για επιταγές του Μνημονίου. Είναι όμως έτσι;
Το δίλημμα δεν είναι Μνημόνιο ή αντιΜνημόνιο στην Ελλάδα. Είναι λογική ή παραλογισμός. Σε όλα τα μέτρα αντιπρόταση δεν υπάρχει. Να συνεχίσουμε όπως είμαστε ή να αλλάξουμε; Αυτό είναι το ζήτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε. Και με το παρόν νομοσχέδιο επιχειρούμε να αλλάξουμε και ανοίγουμε συγκεκριμένα μέτωπα.
Σε αυτή την προσπάθεια υπάρχει ένα ζήτημα. Όχι μόνο με το παρόν νομοσχέδιο, αλλά με το σύνολο των νομοσχεδίων που έχουν εισαχθεί στη Βουλή το τελευταίο διάστημα. Ο χαρακτήρας των αλλαγών που επιχειρούμε είναι σαφέστατα βίαιος. Και δεν μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού σε ένα χρόνο επιχειρούμε να κάνουμε ό,τι δεν έγινε σε τριάντα χρόνια. Απαιτείται ένα σοβαρό εθνικό σχέδιο, το οποίο θα δίνει απάντηση σε συγκεκριμένες συνέπειες αυτών που νομοθετούμε. Γιατί είναι προφανές ότι ο εξορθολογισμός που επιχειρείται στην υγεία θα λιγοστέψει για ένα διάστημα τις διαθέσιμες θέσεις των γιατρών και νοσηλευτών –αυτή είναι η αλήθεια- όπως ο αντίστοιχος εξορθολογισμός στην παιδεία θα περιορίσει τις θέσεις των εκπαιδευτικών. Είναι απολύτως σαφές.
Απαιτείται, λοιπόν, ένα εθνικό σχέδιο που θα δίνει απαντήσεις στη νέα γενιά, γιατί απάντηση δεν είναι αυτή που μας έδωσε στην Αίθουσα της Γερουσίας ο κ. Στρος Καν να στείλουμε δέκα-δεκαπέντε χρόνια τη νέα γενιά έξω για να γυρίσει με περισσότερα προσόντα. Μια κοινωνία που πυροβολεί τον ανθό της, στο τέλος βρίσκεται αντιμέτωπη με φοβερές συνέπειες.
Σε αυτή την εθνική προσπάθεια οφείλουν και πρέπει να συμμετέχουν όλοι. Δεν είναι δυνατόν να συμμετέχουν στην αντιμετώπιση της κρίσης μόνο οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Πρέπει να συμμετέχουμε όλοι, όλα τα κοινωνικά στρώματα και γι’ αυτό δεν έχει καμία υπόσταση το επιχείρημα ότι χτυπιέται ο μικρομεσαίος και η μικρομεσαία τάξη στην Ελλάδα. Στην ανόρθωση της χώρας η επιτυχία της προσπάθειας κρίνεται στο μέτωπο της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Θα ολοκληρώσω με δύο προϋποθέσεις. Η μία έχει να κάνει με την άμεση εφαρμογή, πράξη που, όπως ειπώθηκε από τον Υπουργό, ξεκινάει αύριο το πρωί. Εκεί θα κριθούμε.
Το δεύτερο που θέλω να τονίσω αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για να πετύχουν όλα αυτά που σήμερα νομοθετούμε. Πλήρης ψηφιοποίηση των υπηρεσιών υγείας. Χωρίς αυτό όλα κινδυνεύουν να μείνουν μετέωρα».
Ειδήσεις
